Ermawar beureum

Kaluar ti kamar, Panto imah masih nutup. Ah, geus indit jeung babaturana meureun. Teup kana panto kamarna nu méléngé, disurungkeun, bray!, sagala eusi kamarna katempo. Bau roko ka angseu, pajuarana nu teu mangrupa, sepré nu kamana karep jeung balatak kertas-kertas nu pinuh coretan teu paruguh. Ih, Dasar lalaki, jorok téh mani teu jeung adeuh. Teu talangké jandela kamarna dibukakeun, hawa seger asup ngadalindingkeun ermawar nu keur sumedeng ligar ti taman leutik pelak kuring. Hem, paingan milih kamar hareup, bisaan kituna mah manéhna téh. Bérés mersihan rohangan kamar katut pajuarana. Teup kana meja leutik, luhur computerna, aya map beureum jeung amplop surat bodas. Gap di buka amplop téh, uni suratna kieu: "Ass...Rin adi akang. Hampura, rumasa geus menggaskeun ka cinta Rini jeung Angga. Akang teu bisa nolak kana pamundu Mang Haji, rama Rini. Anu sakitu merhatikeun pisan ka kulawarga akang. Keun ké mun akang cios di alihkeun tugas, masalah ieu urang bereskeun. Da kahartosen. Mun akang geus tugas di leuweung mah!. -Budi-. Teu karasa panon beueus, inget ka Angga nu kara sabulan jatukrami ka Nena sobat kuring. Inget deui ka Manéhna nu saprak mibojo kuring, imutna leungit manisna. Leungit réngkak polahna nu galecok dina saban riuangan, nu teu pikaresepeuna mun merhatikeun pakéan jeung buukna nu gondrong. Rét ka lebah jandéla nu muka, ermawar beureum imut ligar, geterna siga surti kana cinta nu mimiti mangkak dina ati. Teu karasa cipanon ngalémbéréh mapay pipi. ah, Budi!